We zijn altijd samen en dragen nooit alleen

Mijn opa, mijn opa, mijn opa, in heel de wereld is er niemand zoals hij...

Toen ik een jaar of zeventien was overleed mijn opa. We hadden een hele bijzondere band en het had een enorme impact. Mijn hart voelde leeg en ik voelde me alleen. Hij leek op dat moment een onmisbare schakel in mijn leven. In de dagen die volgden kwam mijn opa bij me op bezoek. Ik durfde dat toen aan niemand te vertellen, want het leek me nogal vreemd dat iemand die al is gevlogen bij je op bezoek kan komen. Maar daar was hij. In een taal die anders klonk en niet zozeer uit herkenbare woorden bestond, sprak hij met me. Ik begreep zijn taal.

Hij vertelde me dat hij op een bepaald soort manier blijft en dat alles altijd verbonden is. We hebben half geen idee hoe verbonden. Je bent echt nooit alleen Neel…

Als ik me alleen en eenzaam voel verbind ik met mezelf en met deze ‘woorden’. En zodra ik in mijn hart plons voel ik dit gegeven krachtig. We zijn altijd samen en dragen nooit alleen…